Friday, October 3, 2014

'n Vrou is Niemand se Speelding

[caption id="" align="aligncenter" width="600"] Image Courtesy of Valdemaras http://valdemaras.deviantart.com/art/White-Rose-79624850[/caption]

Mishandeling van vroue neem soveel vorme aan dat mens soms wonder hoe ’n vrou in vandag se lewe oorleef. Wat my die meeste hinder is dat die fisiese geweld baie meer blootstelling kry in die media —wat goed is—maar die emosionele teistering, verkleinering, mishandeling en aftakeling word selde, indien ooit, belig. In die tyd wat ek as Kommissaris van die Kinderhof gedien het, het ek die impak van hierdie emosionele mishandeling op families eerstehands gesien. Moenie my verkeerd verstaan nie, ek het nie ’n graad in sielkunde of berading nie en die opinies wat ek hier vorm is geheel en al my eie en gebaseer op dit wat ek self gesien het gedurende my tyd as landdros.


Miskien gooi ek nou die jakkals in die hoenderhok en ontketen ek ’n hele herrie (gelukkig lees min mense my gerammel) maar ek was altyd van die opinie dat die fondasie van alle verhoudings wedersydse respek vir mekaar moet wees. Indien kinders van babatyd af geleer word om mekaar en ander persone se eiendom te respekteer, kan baie van ons sosiale probleme opgelos word. Dis ’n oorvereenvoudiging, maar tog kring dit wyd uit. Leer kinders dat alle mense, ongeag wie of wat die persoon is, respek verdien en moenie persoonlike vooroordele oordra aan die kinders nie. As kinders die basiese beginsels van respek geleer word, sal daar heelwat minder volwassenes wees wat met haat in hulle harte rondloop. Laat die kind self besluit wie verdien die meeste respek en wie nie. (My beskeie mening.)


Mans wat vrouens mishandel, hetsy fisies of emosioneel, het volgens my ’n algehele gebrek aan respek vir die menswees en vrouwees van die persoon wat hulle teiken. Hoe kan jy iemand respekteer as jy voel daardie persoon is jou besitting om mee te maak wat jy wil? Ongelukkig word hierdie gedagte prosesse dikwels aan die kinders oorgedra as aanvaarbare gedragspatrone en die hele siek siklus herhaal hom keer op keer.


In my laaste boek, Speelgoed, is die hoofkarakter ’n vrou wat besluit het dat sy nooit weer iemand se speelding sal wees nie. Na ’n huwelik gevul met geweld en emosionele aftakeling, het sy mans afgesweer. Ek het met opset probeer om die tema lig te hou en net na die impak van hierdie mishandeling op haar eie ervaring van vrouwees te ontbloot. In teenstelling met wat meeste mans dink, het vroue ook lyflike behoeftes wat net so lank geïgnoreer kan word. Wat die vrou daaromtrent doen, kan soms katastrofiese gevolge hê.


Hier is ’n uittreksel uit die boek:


Later kyk Annelie die verdwynende liggies van die motors agterna voordat sy omdraai en terugstap in die huis. Sy sal vir Wynand moet waarsku oor Barend. Hoe sy dit gaan doen sonder dat haar neef kapmesse begin rondgooi weet sy nie, maar dis beter dat hy voorbereid is op die moontlikheid dat Barend hier kan opdaag. Sy wil nie nog ’n moord verduidelik nie. Hierdie keer sal die speurder werklik nie glo sy het niks daarmee te doen as haar neef haar eksman vermoor nie. Hy sal die samelewing ’n guns bewys, maar sy is seker die regstelsel sal dit nie as versagtende omstandighede aanvaar nie.


In die kombuis is Wynand nog besig met die laaste voorbereidings vir die volgende dag se spyskaart. Annelie wip op ’n blinkskoon toonbank en wag vir die onafwendbare skrobbering wat altyd volg.


“Nig, jy beter ’n bleddie goeie rede hê om op my skoon kaste te klim.” Hy gluur haar ’n oomblik aan voordat hy die vadoek oor sy skouer slinger en met sy heup teen die kas by haar staan.


“Hoekom lyk jy asof die honde jou kos afgeneem het?”


Sy trek haar skouers op. “Ek het gedink ek is vir altyd van hom ontslae.”


Wynand frons. “Van wie?” Hy trek sy asem skerp in. “Het hulle Barend vrygelaat?”


“Nee, hy het ontsnap.”


“O hel.”


Wynand kreun as hy sy groot lyf op die kas langs haar ophys. Die kas kraak in protes. Gaan die granietblaaie werklik sterk genoeg wees om sy meer as honderd kilogram te dra? Miskien as sy doodstil sit.


“Dink jy hy sal …”


“Hierheen kom?” Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie, maar dit is ’n moontlikheid. Hy het my pa vermoor vir sy geld wat hy toe nooit gekry het nie.”


“En nou gaan hy dink dit kom hom toe sodat hy vir hom ’n lekker lewe in een of ander obskure land kan gaan uitwerk.”


“Miskien. Maar miskien sal hy hom net uit die voete maak. Hy is nie onnosel nie. Die polisie sal hom heel eerste hier kom soek.”


Wynand snork. “Dan is hulle ook idiote. Jy het so lank voor die besigheid niks met hom te doen gehad nie ek weet nie hoe hulle ooit sal kan dink jy is betrokke nie.”


“Ek het gister weer die speurder wat die saak destyds ondersoek het, in die stad raakgeloop. Nou wonder ek of dit toeval was.”


Wynand frons. “Waar het jy hom raakgeloop? Hy werk mos nie in Pretoria nie.”


Annelie kan die blos wat oor haar wange sprei nie keer nie. “Jy wil nie weet nie.”


Een kyk na haar rooi gesig en Wynand vryf sy hande teenmekaar en grinnik. “Uit daarmee. Waar was jy toe jy veronderstel was om voorraad op te laai?”


“Maak nie saak nie,” brom sy en mik om van die kas af te spring. Hy hou haar egter maklik met die een hand terug.


“O nee ou Nig. So maklik kom jy nie weg nie.”


Annelie sug. Kon sy nie maar haar groot mond toe gehou het nie? Nou sal hy aanhou totdat hy dit uit haar het en dan die alewige geterg.


“By ’n sekswinkel in East Lynn.”


Vir die eerste keer sedert sy Wynand ken is hy stil. Sy loer in sy rigting. Sy mond gaan oop en hy haal diep asem en dan maak hy weer sy mond toe. Sy oë soek deur die kombuis, maar kom nie tot rus nie. Dan kyk hy haar weer aan en skud sy kop.


“Sjame.”


“Ag, gaan bars man. Dit was vir die damesgroep en ek het op die ou einde niks gekoop nie.” Sy gaan hom beslis nie vertel waarom sy niks gekoop het nie.


“Nig, as ek my droomvrou in ’n sekswinkel raakloop sou ek ook maar maak of ek by verkeerde plek ingestap het.”


Sy klim van die kas af en swaai haar vinger beskuldigend onder sy neus. “Mens kan jou ook niks vertel nie. Ek gaan slaap, so moenie te veel raas nie.”


Sy lag dawer deur die kombuis. “’n Sekswinkel. Wie sou kon raai my nig raak so desperaat?”


Hy lag steeds wanneer Annelie die deur agter haar toetrek en in die gang afstap. Al kan hulle mekaar se siele versondig, was Wynand haar redding. As hy en sy vrou, Grace nie ingestem het om hier by haar te kom werk nie, was die gasteplaas nie moontlik nie.


Die woonsteldeur klik sag agter haar toe en sy sak op die bed neer. Soos ’n outomaat trek sy die rekkie uit haar vlegsel en kam haar hare uit. Hugo en Barend hoort nie in haar lewe nie. Hoe minder sy van hulle sien, hoe beter. Hulle verteenwoordig ’n see van pyn waarin sy byna verdrink het. Nie weer nie. Sy sal geen man weer toelaat om haar menswees van haar te stroop nie. As sy Hugo uit haar gedagtes verban, verbreek sy die mag wat hy oor haar het en sal haar gekneusde vrouwees haar geheim bly. 


 Speelgoed is beskikbaar by Amazon, Kobo, Kalahari en verskeie ander aanlyk boekwinkels.

Monday, August 18, 2014

Vyf Kerse vir 'n Facebook-Vriendin



Kerse het deur die eeue heen verskillende betekenisse vir verskillende mense gehad. Soms is die kers romanties, soms 'n teken van spiritualisme, soms om te onthou en soms, soos vandag, net om te sê ek dink aan jou. Maar soos gewoonlik span ek die kar voor die perde in. Eers 'n bietjie geskiedenis, sodat almal kan verstaan hoekom hierdie vyf kerse my so na aan die hart lê.

Vandag, presies een jaar gelede, het ek met verwondering na die foto's gekyk wat my Facebook-vriendin op haar profiel gelaai het. Sy het pas 'n nuwe ouma geword van die mooiste babadogtertjie met 'n vol gesiggie en hemelblou ogies. Ek het saam met haar gejubel en met oopmond na die nuutste wonderwerkie gestaar, want sien, ek was ook op pad om 'n splinternuwe ouma te word. Elke foto wat sy gelaai het om met die res van die wêreld te deel het ek bewonder en gedink ek verstaan hoe trots sy voel, hoe vol haar hart moet wees.

Ek was verkeerd. Eers toe ek net meer as vier maande gelede my eie kleindogter in my arms gehou het, het ek regtig verstaan. Geen mens wat nie self 'n ouma is nie, kan daardie oombliklike volheid in jou hart, daardie byna bo-menslike liefde wat bot, bloei en jou hele wese volrank, verstaan nie —nie regtig nie. Die oomblik wat die besef deurdring dat hierdie volmaakte, Godgegewe geskenk, deel is van jou eie liefde eerstens vir die pa van jou dogter en tweedens daardie onbreekbare, onverskrokke liefde wat 'n ma vir haar kind het. En jy besef jy is sandkorreltjie klein en jy kruip jou knieë nerf-af om te probeer dankie sê terwyl jy weet die ses-en-twintig letters van die alfabet sal nooit genoeg woorde kan saamflans nie.

Hierdie twee prag-kinders het saam gegroei en ontwikkel vir meer as vier maande en elke foto was 'n plesier om te bestudeer. Sjoe, maar sy het groot geword van die eerste foto wat ek gesien het en ouma lyk so gelukkig soos net 'n ouma kan wanneer sy haar kleindogter vashou. Ek het asem opgehou vir die aankondiging dat sy haar eerste treë gegee het.


Maar op 31 Julie 2014 lees ek die mees ontstellende berig. Die Here het Elena kom haal en my Facebook-vriendin is stukkend. Deur die trane probeer ek my indink hoe sy moet voel, maar die seer is heeltemal te veel. Ek WIL nie weet nie en steeds brand die hartseer 'n gat in my bors. Sê nou dit was Liyane? Sal ek dit ooit kan verwerk? Kan enige iemand dit verwerk? Elf maande oud en so pragtig en gesond. Ek wil skree en skel en vra WAAROM? Waarom 'n onskuldige kind wat deur almal om haar liefgehad was, gekoester was en so welkom was? Kyk hoeveel ander kinders word verwaardloos, is onwelkom, word mishandel. Hoekom dan nou hierdie enetjie so voor haar tyd neem?

My Facebook-vriendin se pyn is duidelik, skerp en soos 'n vlam wat deur haar normaalweg vrolike insette skroei. Elke keer wil ek vir haar sê ek verstaan. Maar ek verstaan NIE. Niemand kan nie. Tensy dieselfde smeltkroes vir jou gedeel was, sal jy nie verstaan nie. En ek huil weer omdat ek nie die woorde het om te sê ek is jammer nie, om te sê ek bid elke aand vir jou as ouma nie. Woorde wat so dor klink soos die woestyn op 'n wolklose dag.

So vandag steek ek nie net een kers aan vir Elena nie—ek steek vyf aan. Elena, want al het ek haar nooit self ontmoet nie, voel dit asof ek haar ken deur haar ouma. Irene, want geen jong moeder verdien hierdie hartseer wat aan haar uitgedeel is nie. Edmundo, want jy het al op skool my hart gesteel as vriend vir my seun, Oupa Ferreira, want daardie hart moet in stukke wees en nou moet hy sterk wees vir die res. Laaste en belangrikste, vir Ann, want al het ek nie woorde nie, hierdie ouma-seer het baie meer as 'n pleister nodig.

Hierdie lirieke sê dit so mooi:  


Daughty - Gone Too Soon



Tuesday, July 1, 2014

Wanneer Mens Moet Oor Begin



 

Dis nou wat gebeur as jy vir maande lank te besig is om aan jou weblog aandag te gee. Jy verander jou vonkposadres en siedaar, jou 'hosting' se vervalkennisgewing bereik jou nie—jy verloor jou hele bloomen blog. Nou ja, huil gaan nie help nie, so mens begin maar voor.

Vir diegene wat my nog nie ken nie, my naam is Yolande Pienaar en ek skryf stories. Natuurlik verskil mense se opinies oor hoe goed of sleg die stories geskryf is en dis okei, want dis nou ongelukkig iets waaroor ek geen beheer het nie—skryf moet ek skryf. Die boeke wat tans te koop is, is te vinde op die bladsy genaamd Boeke deur Yolande Pienaar indien iemand belangstel.

Ek hou van stories wat mens die ligter kant van die lewe laat sien, want wraggies, die alledaagse lewe het genoeg van sy eie kwaad. So ja,  ek hou van humor en ek glo die liefdesverhaal-genre leen hom by uitstek daartoe om die simpel goed wat mens elke dag aanvang uit te buit in 'n storie. (En ek is oud genoeg om baie van daardie idiotiese dinge self te ervaar het.)

Op hierdie blad gaan lesers in die toekoms so ietsie van alles kry—van  nuutgepubliseerde liefdesverhale in Engels en Afrikaans tot 'n alledaagse gerammel oor die stampe en stote van die lewe. Hierdie is tog 'n web-joernaal so, anything goes.

Tussen ons, het julle gesien hoe klim die Suid-Afrikaanse skryfster Marie Dry se boek Alien Mine deur Amazon se topverkoperlyste? Die boek is skaars 'n week op die rakke en tans 369 ste op die VSA webwerf se topverkopers!

 



 

In a bleak future where government systems are breaking down and lawless bands of men terrorize the country, botanist Natalie Hanson fears for her life and hides in a cave in the Rocky Mountains. When she is captured by human raiders, a fierce alien appears and slays her attackers. Natalie is now held captive in her own cave by the sexy and striking alien commander, Zacar, who informs her that she will be his breeder. Natalie soon realizes that these aliens worship strength. So what will happen when Zacar finds out she has severe asthma?

Totsiens tot 'n volgende keer.

Thursday, March 14, 2013

Using Tomato Seedlings or Germinate Your Own Seed

During the previous season (2011-2012) we decided to germinate our own seed. We obtained Divine seed (the name of the variant is actually Divine) and proceeded to plant them in polystyrene seed trays. And waited. And waited. The seed germinated slowly and by the middle of November we were nowhere near transplant stage.


I did an internet search and could find only a few places to buy tomato seedlings. And all of them were more than 200 kilometres away. After phoning around I happened upon Terra Nova Seedlings, situated a mere 50 kilometres away. The seedlings also cost about a third of what the seed did. We planted the seedlings inside the tunnel at the end of November – directly into the soil, enriched with fertilizer and Pine sawdust a couple of weeks before.


Tomato Seedlings in High Tunnel
We set the tomato plants 45 cm from each other and planted the next row 60 cm from the first. We planted the seedlings diagonally from each other in the two rows close to each other. The space between the rows was 1.6 meters.


Not having any way to find the correct fertilizer, we used a general purpose fertilizer for vegetables that you buy at your local farmers shop (Afgri) and used it as a foliar spray. This we did at three -week intervals. For bugs we used Malathion and for fungus Funginex.


The seed we planted germinated and by 17 December 2011 they were at last ready for transplant.

Image0334

These seedlings we planted outside on 4 January 2012 with no protection. We staked the tomato plants with Poplar saplings. Here we planted single rows with the plants 60 cm from each other and the rows 1,5 m apart. The only problem we had with the tomatoes planted outside was to control the amount watering when it rained.


By the end of December the seedlings in the plastic covered tunnel had grown into huge plants and the fruit began to set. Using baling twine we guided the plants upwards with the help of 20mm plastic pipe cut into 3cm pieces. This proved to be ineffective due to the high temperatures the inside of the plastic vegetable tunnel reached. The stems slipped through the slit cut in the plastic and caused the entire plant to topple over.


Image0359
The tomato seedlings planted outside only reached the same stage as those in the plastic tunnel about 6 weeks later. The photo above was taken on 12 February 2012.


Image0338
The photo above was taken on 29 December 2011 inside the tunnel. We were excited about the rapid growth of the plants. Little did we know that in the space of one week, our elation would turn to despair when the unpruned plants outgrew us. The photo below was taken on 3 January 2012. Five days made the difference between manageable and out of hand.


Image0343
For days all we did was prune the plants into shape again. This was a lesson well learned and one we vowed not to repeat. Having to prune the plants in mid-summer heat also brought home the fact that the plastic tunnel had too little ventilation and the temperatures were much too high for successful tomato production.


As to whether we will germinate our own seed or buy seedlings - I think the answer is obvious. It is definitely more economical to buy seedlings than germinate your own seed. It might not be as rewarding, and if you have a small garden it is worthwhile going that route. But for mass production in a high tunnel, buying the seedlings just makes more sense.

Next time I share what we learned about pruning.

.